واقعيت اين است که همان‌طور که هيأت نمايندگی کوبا در بانکوک گفت، ايالات متحده در رأس کشورهای ‏بسيار صنعتی قرار دارد که بيش‌ترين مخالفت با لزوم کاهش پخش [دی‌اکسيد کربن] را دارند. نظام سرمايه‌داری کشورهای ما را فقط سرکوب و غارت نمی‌کند؛ ثروتمندترين ملت‌های صنعتی می‌خواهند ‏بخش اصلی بار مبارزه با تغييرات جوّی را بر دوش باقی جهان قرار دهند. آن‌ها با اين کار می‌خواهند چه ‏کسی را گول بزنند؟ در کپنهاگ، آلبا و کشورهای جهان سوم برای بقای گونه‌ها مبارزه خواهند کرد.‏

جشنواره‌های مربوط به «هفتمين اجلاس آلبا» که در منطقه تاريخی «کوچابامبا» در بوليوی برگزار شد، ‏فرهنگ غنی خلق‌های آمريکای لاتين و شادی ايجاد شده در کودکان، جوانان و بزرگسالان را در خواندن، ‏رقصيدن، لباس‌ها و ظاهر غنی انسان‌هايی از تمام گروه‌های قومی، رنگ‌ها و تيره‌های متفاوت- مردم ‏بومی، سياه، سفيد و مختلط- را نشان داد. ما می‌توانستيم هزاران سال تاريخ بشر و فرهنگ ارزشمندی را ‏ببينيم که اراده رهبران خلق‌های گوناگون کارائيب، آمريکای مرکزی و جنوبی را برای تشکيل آن اجلاس ‏توضيح می‌دهد.‏

اجلاس موفقيت بزرگی بود. بوليوی محل برگزاری بود. من اخيراً درباره چشم‌اندازهای عالی آن کشور، و ‏ميراث فرهنگ «آيمارا- کوئينچا» نوشتنم. گروه کوچکی از خلق‌های آن منطقه عزم کرده اند ثابت کنند يک ‏جهان بهتر ممکن است. آلبا- که از طرف جمهوری بوليواری ونزوئلا و کوبا ايجاد شده و از ايده‌های بوليوار و ‏مارتی الهام گرفته است، به مثابه يک نمونه همبستگی انقلابی- نشان داده است چگونه در کم‌تر از پنج ‏سال همکاری مسالمت‌آميز می‌توان اين همه کار انجام داد. اين اندکی بعد از پيروزی سياسی و دمکراتيک ‏هوگو چاوز شروع شد. امپرياليسم او را دست‌کم گرفت، و دانسته سعی کرد او را خلع و برکنار سازد. اين ‏واقعيت که ونزوئلا طی بخش عمده قرن بيستم بزرگ‌ترين توليد کننده نفت جهان بود، نفتی که عملاً به ‏فراملی‌های يانکی تعلق داشت، گام زدن در مسير انتخاب شده را به ويژه دشوار می‌کرد. دشمن قدرتمند، ‏نئوليبراليسم و «منطقه تجات آزاد آمريکا» را داشت؛ دو ابزار سلطه که بعد از انقلاب کوبا هميشه برای در ‏هم شکستن مقاومت در اين نيم‌کره به کار گرفته شده اند.‏

‏فکر کردن به شيوه بی‌شرمانه و توهين‌آميزی که دولت ايالات متحده دولت «پدرو کارمونا»ی ميليونر را ‏تحميل کرد و سعی نمود هوگو چاوز رييس‌جمهور منتخب را برکنار کند- در زمانی که اتحاد جماهير شوروی ‏سوسياليستی ناپديد شده بود و جمهوری خلق چين از تبديل شدن به قدرت اقتصادی و تجاری که امروز ‏‏(پس از دو دهه رشد بيش از ۱۰%) است چند سالی فاصله داشت، آزار دهنده است. مردم ونزوئلا، مانند ‏مردم کوبا، در مقابل اين حرکت ددمنشانه مقاومت کردند. ساندينيست‌ها قدرت را دوباره به دست آوردند، و ‏مبارزه برای حق حاکميت، استقلال و سوسياليسم در بوليوی و اکوادور نيرو گرفت. هندوراس که به آلبا ‏ملحق شده بود، هدف کودتای ددمنشانه‌ای قرار گرفت که از سفير يانکی الهام گرفته و از پايگاه نظامی ‏ايالات متحده در «پالمرولا» هدايت شد.‏

در حال حاضر، چهار کشور آمريکای لاتين وجود دارند که بيسوادی را کاملاً ريشه‌کن کرده اند: کوبا، ونزوئلا، ‏بوليوی و نيکاراگوئه. کشور پنجم، اکوادور، سريعاً به سمت آن هدف حرکت می‌کند. برنامه‌های مراقبت‌های ‏پزشکی همه‌جانبه با سرعتی که در جهان سوم بی‌سابقه است، در پنج کشور در دست اجراست. ‏برنامه‌های توسعه اقتصادی همراه با عدالت اجتماعی به طرح‌های اين پنج کشور- که در حال حاضر به ‏خاطر موضع شجاعانه‌شان در برابر قدرت اقتصادی، نظامی و رسانه‌ای امپراتوری از اعتبار عظيمی در جهان ‏برخوردارند- تبديل شده است. سه کشور انگليسی زبان کارائيب از نياکان سياه‌پوست، که مصمم به نبرد ‏برای توسعه خود هستند نيز به آلبا پيوسته اند. اگر در جهان امروز داشتن اجداد سياه تنها مشکل بزرگ ‏تاريخ بشر باشد، اين به تنهايی دارای ارزش سياسی بزرگی است.‏

نظام اقتصادی و سياسی که طی يک دوره تاريخی کوتاه به وجود بيش از يک ميليارد انسان گرسنه و چند ‏صد ميليون انسان‌های ديگری که زندگی آن‌ها به دشواری به اندازه نيمی از ميانگين زندگی کسانی است ‏که در کشورهای ثروتمند و برخوردار از امتيازات زندگی می‌کنند، انجاميده، تاکنون مشکل اصلی بشريت ‏بوده است. اما، يک مشکل جديد و بسيار جدی قوياً در اجلاس آلبا مورد بحث قرار گرفت: تغيير جوّ. خطری ‏به اين بزرگی هرگز در تاريخ بشر وجود نداشته است.‏

ديروز، يک‌شنبه، در حالی که هوگو چاوز، اوو مورالس و دانيل اورتگا در خيابان‌های «کوچابامبا» در ‏خداحافظی با مردم دست تکان می‌داند، همان روز، براساس اخبار پخش شده در «دنيای بی. بی. سی»، ‏گوردون براون، در لندن رياست نشست «همايش عمده اقتصادی» را داشت که عمدتاً از کشورها ‏سرمايه‌داری بسيار پيشرفته تشکيل می‌شد- مجرمين اصلی پخش گاز دی‌اکسيد کربن، يعنی گازی که ‏علت تأثير گلخانه‌ای است.‏

اهميت سخنان براون در اين است که نه از طرف يک نماينده آلبا يا يکی از ۱۵۰ کشور در حال ظهور يا در ‏حال توسعه روی کره زمين، بلکه از طرف بريتانيای کبير مطرح شده است. کشوری که توسعه صنعتی از ‏آنجا شروع شد و يکی از کشورهايی است که بيش‌ترين مقدار گاز دی‌اکسيد کربن را وارد جوّ می‌کند. ‏نخست‌وزير بريتانيا هشدار داد که اگر در اجلاس سازمان ملل در کپنهاگ، موافقت‌نامه‌ای حاصل نشود، ‏پی‌آمد آن «تباه کننده» خواهد بود.‏

گروه محيط زيستی «صندوق طبيعت جهان» در اشاره به اظهارات براون گفت برخی از پی‌آمدهای ‏‏«فاجعه‌بار»، سيل‌ها، خشکسالی‌ها و امواج گرمای کشنده خواهند بود. «اگر پخش دی‌اکسيد کربن شديداً ‏کم نشود، تغيير جوّ در عرض پنج تا ده سال آينده غيرقابل کنترل خواهد بود. اگر کپنهاگ موفق نشود، نقشه ‏دومی وجود ندارد.»‏

همان منبع خبری ادعا کرد: «جيمز لنديل، کارشناس بی. بی. سی. توضيح داده است که همه چيز آن طور ‏که انتظار می‌رفت، پيش نمی‌رود.»‏

‏«نيوزويک» گزارش داد: که «احتمال اين‌که دولت‌ها در کپنهاگ خود را به چيزی متعهد کنند هر روز کم‌تر ‏می‌شود.»‏

بنا به گزارش‌های مطبوعات عمده آمريکا، گوردون بروان، رييس اجلاس گفت که «اگر توافقی حاصل نشود، ‏ترديدی نيست که لطمه پخش کنترل نشده [دی‌اکسيد کربن] با موافقت‌نامه‌های آتی ترميم نخواهد شد.» ‏وی در ادامه به درگيری‌هايی مانند «مهاجرت کنترل نشده و ۱٫٨ ميليارد انسانی که دچار کمبود آب خواهند ‏بود»، اشاره کرد.‏

واقعيت اين است که همان‌طور که هيأت نمايندگی کوبا در بانکوک گفت، ايالات متحده در رأس کشورهای ‏بسيار صنعتی قرار دارد که بيش‌ترين مخالفت با لزوم کاهش پخش [دی‌اکسيد کربن] را دارند.‏

در نشست کوچابامبا، اجلاس جديد آلبا منعقد است. برنامه عمل اين خواهد بود: ۶ دسامبر، انتخابات در ‏بوليوی؛ ۱۳ دسامبر اجلاس آلبا در هاوانا؛ ۱۶ دسامبر شرکت در اجلاس سازمان ملل در کپنهاگ. گروه ‏کوچک ملت‌های آلبا در آنجا خواهند بود. موضع ديگر «ميهن يا مرگ نيست»؛ موضوع بدون اغراق حقيقتاً ‏‏«مرگ يا زندگی» برای نوع بشر است.‏

نظام سرمايه‌داری کشورهای ما را فقط سرکوب و غارت نمی‌کند؛ ثروتمندترين ملت‌های صنعتی می‌خواهند ‏بخش اصلی بار مبارزه با تغييرات جوّی را بر دوش باقی جهان قرار دهند. آن‌ها با اين کار می‌خواهند چه ‏کسی را گول بزنند؟ در کپنهاگ، آلبا و کشورهای جهان سوم برای بقای گونه‌ها مبارزه خواهند کرد.‏